Από την Μαρία Αϊβαλιώτη,
Και ποιος δεν λατρεύει τις ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου; Και ποιος δεν γελά ακόμα με τις ξεκαρδιστικές σκηνές και ατάκες που αποδεικνύονται άφθαρτες στο πέρασμα του χρόνου; Ο ελληνικός κινηματογράφος μάς χάρισε υπέροχες στιγμές και ατάκες που όχι μόνο μας έκαναν να γελάσουμε, αλλά και να πεινάσουμε. Συγκεντρώσαμε και σας παρουσιάζουμε τις δικές μας αγαπημένες!
Δεν θέλω να το μάθω, θέλω να το φάω
Στην ταινία Χτυποκάρδια στα θρανίο (1963), η Αλίκη Βουγιουκλάκη, μια μαθήτρια της εβδόμης, παρατά το σχολείο για να παντρευτεί τον καθηγητή ιατρικής, Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Κι επειδή τα μαθητικά τα χρόνια τελικά δεν ξεχνιούνται, αποφασίζει να πάρει απολυτήριο. Στην προσπάθεια αυτή, ζητά τη βοήθεια ενός άνεργου φιλόλογου που τον υποδύθηκε ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Για να πάει καλά η συνεργασία τους, τρώνε κι ένα γλυκάκι. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου μας δίνει την καλύτερη περιγραφή για το προφιτερόλ και την ακόμα καλύτερη ατάκα που αποδεικνύει ότι η λαχτάρα για κάτι γλυκό είναι υπεράνω της μάθησης.
Κατίνα, σαλαμάκι
Ο Κώστας Βουτσάς ήταν ένας γόης στην ομώνυμη ταινία του 1969 που έφερε την σκηνοθετική υπογραφή του Γιάννη Δαλιανίδη που είχε γράψει και το σενάριο. Η πιο χαρακτηριστική ατάκα ήταν το ‘’Κατίνα σαλαμάκι’’, που ο Βουτσάς το έλεγε συχνά πυκνά όταν δεν μπορούσε να πει ψέματα, αφού ο ρόλος τον ήθελε να παριστάνει τον πλούσιο για να μπορέσει να παντρευτεί την κοπέλα που του είχε κλέψει την καρδιά.
Φασούλι το φασούλι δεν γίνονται περιουσίες, γίνονται φασολάδες
Μαθήματα οικονομίας και πώς μπορούμε να αποκτήσουμε πολλά λεφτά, έδωσε ο Βασίλης Αυλωνίτης στην ταινία Ο Τζίτζικας κι ο μέρμηγκας (1958). Μαζί με τον Νίκο Ρίζο υποδύονται δυο φίλους, συγκάτοικους και συνεταίρους σε ένα ανθοπωλείο που έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις για τη ζωή, την καλοπέραση και την οικονομία. Και ο Αυλωνίτης μας λέει πώς γίνεται η καλή φασολάδα, αργά αργά, φασούλι το φασούλι.
Βάλε μπόλικο κρασί κι έξι μπουκάλια μπίρα. Θα τα κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε
Όταν η Αλίκη Βουγουκλάκη γίνεται Μοντέρνα Σταχτοπούτα (1968), το πρώτο που σκέφτηκε ήταν να φροντίσει τα μικρά της αδερφάκια. Τηλεφωνεί στον κυρ Στέφανο, ιδιοκτήτη του παντοπωλείου, όνομα και πράγμα, “Η Αφθονία” και πραγματικά αγοράζει ό,τι τραβά η όρεξή της. Μαρμελάδα κουτί, μπόλικο ζαμπόν, σοκολάτες από τις καλές για τα παιδιά, μακαρόνια που τα φτιάχνει με κιμά. Ο κυρ Στέφανος όλο βάζει γιατί θα το κάψουν απόψε κι εμείς πάμε στην κουζίνα, γιατί μας έκανε να πεινάσουμε.
Στάσου, μύγδαλα
Ατάκα χιλιοειπωμένη και με πολλές παραλλαγές κι ερμηνείες που ακούστηκε στην ταινία Κορίτσια στον ήλιο (1969) από τον πρωταγωνιστή Γιάννη Βόγλη στην προσπάθειά του να φιλέψει μια τουρίστρια που έκανε διακοπές στα μέρη του. Η φιλόξενη κίνησή του να της προσφέρει αμύγδαλα μπορεί να τον έστειλε στη φυλακή, αφού εκείνη παρεξήγησε τις προθέσεις του, όμως έκανε την φράση αυτή διάσημη και τα αμύγδαλα σημείο αναφοράς.
Σούζη τρως
Η Πελαγία (Ρένα Βλαχοπούλου), μοδίστρα από τα Πετράλωνα, επέμενε όλες τις παραξενιές των πελατισσών της: άλλη να την ψηλώσει, άλλη να την κοντύνει, και την Σούζη να την λεπτύνει. Μα πώς να την λεπτύνει; Η Σούζη πάχαινε, από την στενοχώρια της, όπως έλεγε. Η Πελαγία, όμως, ήξερε το μυστικό της και της το αποκάλυψε: “Σούζη τρως. Και ψεύδεσαι και τρως. Και τρως και πολύ”. Η ταινία Η Παριζιάνα (1969) είναι από τις αγαπημένες μας, όχι μόνο γιατί λατρέψαμε τις ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών, αλλά γιατί θέλουμε να ακούμε ξανά και ξανά την Ρένα Βλαχοπούλου να μαλώνει την Σούζη.
Πορτοκαλάδα θέτε; Από πορτοκάλια;
Και κάπως έτσι, μέσα από την ταινία Τα κίτρινα γάντια (1960), μάθαμε από τι φτιάχνεται μια πορτοκαλάδα. Ο Γιάννης Γκιωνάκης ρωτά αν την προτιμάμε από πορτοκάλια και ο Νίκος Σταυρίδης δηλώνει, περιπαιχτικά, ότι του αρέσει από μούσμουλα!
